Υποτίθεται ότι η τέχνη είναι για να σου ανοίγει τους ορίζοντες, παράλληλα με την όποια αισθητική ευχαρίστηση προσφέρει. Να σου δίνει νέες οπτικές γωνίες. Όχι για να κανακεύει τα κλισέ που έχεις στο μυαλό σου.
Εδώ όμως έχουμε φτάσει στο να κάνει διαφημιστική χρήση των κλισέ, ακριβώς για να έχει εμπορική επιτυχία.
Άκουσα για παράδειγμα χτες διαφήμιση στο ράδιο για το θεατρικό έργο "Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι". Ανάμεσα στα άλλα η αδαής φωνή της διαφημίστριας πληροφορούσε το εξίσου αδαές ακροατήριό της ότι το έργο "απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη". Κατευθείαν μου χτύπησαν ένα σωρό καμπανάκια, όπως και σε κάθε έναν που έχει μια στοιχειώδη γνώση των ΗΠΑ, για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο στη συνταγματικά κατοχυρωμένη, και ιερή για τους Αμερικάνους, ελευθερία του λόγου. Ήταν προφανές ότι κάποιο άλλο θέμα είχε δημιουργηθεί και η ελληνοαριστερή φωνή της διαφήμισης το παρερμήνευε ως "απαγόρευση". Έψαξα και πολύ εύκολα βρήκα ότι πράγματι το έργο δεν απαγορεύτηκε στη Ν.Υ. (πως και από ποιόν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο στις ΗΠΑ;) αλλά απλούστατα ένας θιασάρχης αποφάσισε να μην το ανεβάσει στο θέατρό του, φοβούμενος τις αντιδράσεις κάποιων εβραϊκών οργανώσεων. Το έργο παίχτηκε τελικά σε άλλο θέατρο της Ν. Υόρκης λίγους μήνες αργότερα και έχει παιχτεί σε πάνω από 20 παραστάσεις στις ΗΠΑ και σε άλλες τόσες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κοινό όμως του ελληνικού θεάτρου (ή έστω ένα τμήμα του) θα μείνει με την ψευδαίσθηση ότι είδε ένα "απαγορευμένο έργο" (!), στη γη της θεατρικής επαγγελίας, της αδούλωτης έκφρασης και του χρεοκοπημένου μικρομεγαλισμού. Οι αυτάρεσκες εθνικές ψευδαισθήσεις που μας έφεραν στη χρεοκοπία δε λένε να ψοφήσουν...
